Αγγλικό Κοιμητήριο Εξοχής

Στις 28 Οκτωβρίου 2008, αντί να πάμε στην παρέλαση, επισκεφτήκαμε ένα συμμαχικό κοιμητήριο δίπλα στο χωριό Εξοχή κοντά στον κεντρικό δρόμο για Χορτιάτη. Δε γνώριζα τίποτα για το μέρος αυτό. Το είχα δει πριν πολλά χρόνια αλλά ποτέ δεν είχα σταματήσει για μια πιο προσεκτική ματιά.

Πρόκειται λοιπόν για Αγγλικό κοιμητήριο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Ιδιαίτερα επιμελημένο μέρος, φαίνεται πως οι υπεύθυνοι το φροντίζουν με περισσή αγάπη. Κάθε μικρό στοιχείο του κοιμητηρίου είναι τόσο προσεγμένο και σωστά τοποθετημένο ώστε προσδίδει στο σύνολο ηρεμία και γαλήνη. Σε «εξαναγκάζει» κατά κάποιο τρόπο σε περισυλλογή. Αυτό που θα έπρεπε δηλαδή να νιώθει κανείς σε έναν τέτοιο χώρο.

Η καγκελένια είσοδος, η χαμηλή πέτρινη περίφραξη, τα χαμηλά φυτά δίπλα σε κάθε τάφο, οι λιτές και αυστηρές πέτρες με το όνομα του στρατιώτη και τα λίγα λόγια των συγγενών, τα λιγοστά δέντρα, το κεντρικό μνημείο, η στήλη με πληροφορίες για το χώρο, ακόμη και το ντουλαπάκι που φυλάει το βιβλίο με τα ονόματα των νεκρών, είναι μερικά από τα μικρά στοιχεία που συνθέτουν ολόκληρο το μνημείο. Ένα μνημείο υπόδειγμα.

Το μνημείο συντηρείται από την Κοινοπολιτειακή Επιτροπή Στρατιωτικών τάφων (Commonwealth War Graves Commission).

Λίγα μέτρα πιο πέρα η Ελληνική πραγματικότητα. Το Ελληνικό νεκροταφείο της περιοχής. Αταξία, μηδενική συντήρηση, αλλοπρόσαλλοι τάφοι δείγμα της αλαζονείας και της παιδείας μας. Ίσως ο πολιτισμός και η ευαισθησία ενός κράτους φαίνεται και από τον τρόπο που τιμά τους νεκρούς του.

Λίγα λόγια για το μνημείο.

Το 16^ο διοικητικό κέντρο επιχείρησης είχε εγκατασταθεί στην περιοχή της Εξοχής (πρώην Κιρέτσκοϊ) από τον Ιανουάριο του 1916, αμέσως μετά το ξεκίνημα της εκστρατείας από τη Θεσσαλονίκη μέχρι και την κύρια εκστρατεία από Στριμώνα το Σεπτέμβριο του 1916. Το κοιμητήριο λειτούργησε τον Μάρτιο του 1916 αλλά παρέμεινε πολύ μικρό ως και τον Σεπτέμβριο του 1917, όταν τον 60^ο, το 65^ο και το 66^ο Γενικά Νοσοκομεία εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο του 1918, άλλα νοσοκομεία μεταφέρθηκαν στην περιοχή, λόγω του υψομέτρου και του υγιεινού κλίματος. Τον Σεπτέμβριο του 1918 ξέσπασε επιδημία γρίπης που κράτησε για τρεις μήνες και γέμισε τα τρία τέταρτα του κοιμητηρίου. Η τελευταία ταφή έγινε τον Ιανουάριο του 1919, αλλά και το 1937, 12 τάφοι μεταφέρθηκαν από το Προτεσταντικό Κοιμητήριο της Θεσσαλονίκης. Το κοιμητήριο σήμερα έχει 588 κοινοπολειτιακούς τάφους από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και 58 Βουλγαρικούς. Υπάρχουν επίσης 17 τάφοι από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Σύνολο ταφών: 663.

Πώς θα πάτε.

Το κοιμητήριο βρίσκεται 15 χιλιόμετρα βόρεια της Θεσσαλονίκης λίγο έξω από το χωριό Εξοχή και λίγα μέτρα από το σημερινό Ελληνικό νεκροταφείο της περιοχής (θέση ‘Πολύζοβα’). Από τη Θεσσαλονίκη πηγαίνουμε στο Πανόραμα και συνεχίζουμε το δρόμο προς τα πάνω ανεβαίνωντας το βουνό. Στη διασταύρωση για Χορτιάτη (αριστερά μας είναι το τέρμα των λεωφορείων 57, 58, 61 και απέναντι ένα λατομείο) στρίβουμε αριστερα. Στα 100-200 μέτρα βλέπουμε πινακίδα που μας οδηγεί στο κοιμητήριο από έναν δρόμο στα αριστερά μας (στις 45 μοίρες περίπου). Αρχικά πηγαίνει παράλληλα με μια ψιλή πέτρινη μάντρα. Στο πρώτο σταυροδρόμι που συναντάμε κάνουμε αριστερά και το κοιμητήριο φαίνεται μπροστά μας.

View Larger Map

Το κοιμητήριο σχεδίασε ο Σκωτσέζος αρχιτέκτονας (Sir) Robert Stodart Lorimer.

Άλλα παρόμοια κοιμητήρια στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης είναι:

Μνημείο Ζεϊτενλικ (επί της οδού Λαγκαδά στη Θεσσαλονίκη)

Βρεττανικό Κοιμητήριο Μίκρας (Καλαμαριά)

Doiran Military Cemetery

Karasouli Military Cemetery

Lahana Cemetery

Struma Cemetery

Sarigol Cemetery

Φιλοδοξώ να επισκεφτώ τα περισσότερα.

Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το Commonwealth War Grave Commission

Φράγμα Μαραθώνα

Οι περισσότεροι έχουμε επισκεφτεί το φράγμα του Μαραθώνα. Ένα έργο που δένει τόσο πολύ με το τοπίο και χαίρεται κανείς να το βλέπει πίνοντας έναν καφέ στο όμορφο αναψυκτήριο. Πόσοι από εμάς όμως έχουν κατεβεί στην πίσω πλευρά του φράγματος; Πριν από τρία χρόνια περίπου (πριν από τους Ολυμπιακούς) είχαμε πάει μια βόλτα με τις μηχανές στο Μαραθώνα (Αλέξης, Μάρκελος, Χάρης, Αντώνης) και μετά τον καφέ κατεβήκαμε, από την πλευρά του αναψυκτηρίου, πίσω από το φράγμα. Η περίφραξη τότε ήταν ανύπαρκτη και το κατέβασμα ήταν σχετικά εύκολο αν εξαιρέσεις το λίγο απότομο μονοπάτι. Στις 21/08/2005 μαζί με τον Μπάμπη πήγαμε πάλι για έναν καφέ και δεν παραλείψαμε να κατέβουμε στο ίδιο μέρος.

Τα πράγματα είχαν αλλάξει λίγο. Λόγω Ολυμπιακών προφανώς, φτιάχτηκε καινούρια περίφραξη και έχουν βάλει και κάποιες πινακίδες που απαγορεύουν την είσοδο. Το γιατί δεν το ξέρουμε και ειλικρινά είναι κρίμα που απαγορεύεται η είσοδος σε ένα τόσο όμορφο τοπίο. Να φανταστεί κανείς πως από την απέναντι πλευρά υπάρχει κανονικό πλακόστρωτο μονοπάτι, αλλά υπάρχει και φύλακας που προφανώς θα ελέγχει και την είσοδο. Ωστόσο η περίφραξη είναι τόσο άθλια φτιαγμένη, που από μόνη της σε προκαλεί να την αψηφήσεις. Αφήνει μεγάλα ανοίγματα (από την πλευρά του αναψυκτηρίου) που χωράς να περάσεις άνετα από κάτω.

Κατεβήκαμε λοιπόν, από το κάπως δύσκολο μονοπάτι πηγαίνοντας πάντα προς τα δεξιά ώστε να πέσουμε πάνω στις "σκάλες" που σχηματίζει το φράγμα. Το τοπίο είναι πανέμορφο, πνιγμένο μέσα στα δέντρα (πεύκα, κυπαρίσσια κα). Φτάνοντας στις σκάλες τις κατεβήκαμε με προσοχή - κάθε "σκαλοπάτι" χαμηλά στο φράγμα έχει ύψος περίπου 70 εκατοστά! Εκεί κάπου αντικρίζεις και ένα υπέροχο μνημείο που στήθηκε ειδικά για την κατασκευή του φράγματος. Πρόκειται για ένα ομοίωμα του ναού που φτιάχτηκε από τους Αθηναίους στους Δελφούς μετά τη νίκη τους στη μάχη του Μαραθώνα.

Στην είσοδο του ναού είναι χαραγμένα τα σημαντικότερα ονόματα αυτών που συνετέλεσαν στην κατασκευή του έργου και κάποια ιστορικά στοιχεία για το φράγμα και την κατασκευή του.

Το κύριο μέρος του ναού είναι κλειστό με σιδερένια πόρτα και λουκέτο.

Ο χώρος είναι αρκετά περιποιημένος και το μέρος πολύ ξεχωριστό. Το μάρμαρο (Πεντελικό) με το οποίο είναι ντυμένο το φράγμα και έχει φτιαχτεί ο ναός, έχει πάρει το χρώμα της πολυκαιρίας και προσδίδει γοητεία στο τοπίο. Η πυκνή βλάστηση και ο ναός συνθέτουν μια αλλιώτικη εικόνα. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς το πως ήταν ο χώρος αυτός κατά την κατασκευή του φράγματος και το πως είναι τώρα.

Το πριν..

και το μετά..

Στα σκαλοπάτια του φράγματος έχει γυριστεί και η τελευταία σκηνή από την ταινία Υπολοχαγός Νατάσσα με τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμηχαήλ.

Την επόμενη φορά που θα περάσετε από το Μαραθώνα κάντε μια προσπάθεια να κατέβετε. Όχι μόνο καφέδες!!! :)

Πώς θα φτάσουμε στον Μαραθώνα;

Νομίζω πως εδώ δεν χρειάζονται οδηγίες. Πιάστε την Κηφισίας προς Κηφισιά και τα υπόλοιπα θα τα βρείτε. Απολαύστε τη διαδρομή μετά την περιοχή Ανοιξη.

Ακόμη και με βροχή η εκδρομή είναι φανταστική!

Σουσάκι

Θέλω να μεταφέρω σε αυτό το blog κάποιες εκδρομές - επισκέψεις που κατά καιρούς έχω κάνει, και στο εξής να γράφω για τις πιο πρόσφατες εξορμήσεις μου. Δε φιλοδοξώ να γράφω για μακρινά ταξίδια και εξωτικούς προορισμούς αλλά για μέρη που είναι δίπλα μας και δεν τα γνωρίζουμε. Ξεκινάω σε αυτή την ανάρτηση με το 'Σουσάκι'.

Σουσάκι

Πρώτη φορά άκουσα για το Σουσάκι το 1996, στο μάθημα Γεωλογίας του τμήματος Φυσικής (ΑΠΘ). Μάθαμε τότε πως το Σουσάκι αποτελεί μέρος του Ελληνικού νησιωτικού τόξου μαζί με τα Μέθανα, την Μήλο, την Σαντορίνη και τη Νίσυρο! Στις 11.09.2005 μαζί με τον Βαλάση και τον Μπάμπη επισκεφτήκαμε το ξεχωριστό αυτό μέρος.

Στην περιοχή Σουσάκι Κορινθίας λοιπόν, υπάρχει ένα από τα πιο άγνωστα ηφαιστειακά κέντρα της Ελλάδας. Μόλις λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα βρίσκεται ηφαίστειο ηλικίας 2,7 εκατομμυρίων χρόνων. Η δραστηριότητά του άρχισε από τον Παλαιοζωικό Αιώνα, δραστηριοποιήθηκε εντονότερα κατά τη διάρκεια του Καινοζωικού, έδρασε τελευταία κατά το Πλειόκαινο. Σήμερα η δραστηριότητά του εκδηλώνεται με τη μορφή ατμίδων στο μέρος Θειόχωμα. Τα αέρια εξέρχονται από ρωγμές, στις οποίες έχουν αποτεθεί θειικά ορυκτά. Σήμερα, αν και θεωρείται ότι το ηφαίστειο είναι σβησμένο, το 1997 σεισμική δραστηριότητα προκάλεσε άνοδο του μάγματος.

Αποτελεί το βορειότερο άκρο του ηφαιστειακού τόξου του Νοτίου Αιγαίου στο οποίο ανήκουν τα ηφαίστεια στα Μέθανα, στον Πόρο, στη Μήλο, στη Σαντορίνη και στη Νίσυρο.

Το στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι το ηφαίστειο δεν έχει κρατήρα ή καλντέρα, αλλά δεκάδες τρύπες (στόμια) από τις οποίες εκλύεται διοξείδιο του άνθρακα και θείο. Η παρουσία του ηφαιστείου γίνεται αισθητή από την έντονη δυσοσμία του θειαφίου και από το σεληνιακό τοπίο που παρουσιάζει η περιοχή.

Γύρω από τα στόμια παρατηρήσαμε αρκετά νεκρά έντομα και πουλιά, τα οποία αναζητώντας καταφύγιο εκεί, πεθαίνουν (όχι τραγουδώντας..!) από τα θανατηφόρα αέρια.

Επίσης δεκάδες είναι και οι στοές που έχουν ανοιχθεί κατά το παρελθόν για την εξόρυξη θείου. Η προσέγγισή τους είναι αρκετά δύσκολη λόγω της έντονης μυρωδιάς και της υψηλής θερμοκρασίας.

Ένα τοπίο διαφορετικό, πολύ κοντά στην Αθήνα που πραγματικά εντυπωσιάζει!

Πώς θα φτάσουμε στο ηφαίστειο;

Ακολουθούμε την Εθνική Οδό Αθηνών Κορίνθου και αφού περάσουμε την έξοδο για Κινέτα βγαίνουμε στην έξοδο για Αγίους Θεοδώρους. Συναντάμε διόδια στα οποία δεν πληρώνουμε και στη διασταύρωση στρίβουμε δεξιά προς τα διυλιστήρια της Motor Oil. Στα δεξιά μας περνάμε βενζινάδικο και λίγο μετά βλέπουμε στα αριστερά μας τις πρώτες δεξαμενές. Εκεί ακριβώς (πριν όμως την κεντρική πύλη της Motor Oil) στρίβουμε δεξιά σε ένα χώρο που είναι parking και πηγαίνουμε πίσω και δεξιά του. Ανηφορίζουμε λίγα μέτρα σε αυτόν το δρόμο ο οποίος μας βγάζει σε κεντρικότερο δρόμο όπου και πάμε δεξιά.

Στον κεντρικό αυτό δρόμο συνεχίζουμε ευθεία και συναντάμε παλιά ταμπέλα που γράφει "ΣΟΥΣΑΚΙ". Στρίβουμε αριστερά και σε λίγα μέτρα περνάμε πάνω από την Εθνική Οδό. Σε ευθεία πορεία από την αερογέφυρα και σε 100 περίπου μέτρα στρίβουμε δεξιά σε ένα μικρό χωματόδρομο. Ακολουθούμε το δρόμο αυτό, περνάμε μέσα από ελαιώνες και κάποια σπίτια. Ήδη βλέπουμε το ηφαίστειο στα αριστερά και μπροστά μας.

Ο δρόμος στην αρχή είναι ανηφορικός και προς το τέλος του κατηφορίζει. Η πορεία μας γίνεται παράλληλη με το ρέμα που έρχεται από το ηφαίστειο. Η μυρωδιά είναι αρκετά έντονη. Κάπου εκεί σταματάει και ο δρόμος. Αφήνουμε το αυτοκίνητο και συνεχίζουμε με τα πόδια. Σε περίπου 20 μέτρα βλέπουμε σωληνώσεις από γεώτρηση. Συνεχίζουμε για να επισκεφτούμε τα στόμια του ηφαιστείου και στη συνέχεια το ρέμα της Περαχώρας.

Αν τυχόν μπερδευτείτε μπορείτε να ρωτήσετε τους φύλακες στην κεντρική πύλη της Motor Oil. Στη δική μας επίσκεψη τους ρωτήσαμε και προθυμοποιήθηκαν να μας οδηγήσουν με ένα δικό τους τζιπάκι - security. Μας οδήγησαν περίπου ως τους ελαιώνες . Τους ευχαριστούμε!

A lady of a certain age

Πριν δυο μέρες άκουσα ένα πανέμορφο τραγούδι. Καιρό είχε να με συγκινήσει μια μελωδία τόσο πολύ! Μιλώ για το A lady of a certain age των Divine Comedy. Απίστευτη μουσική και ενορχήστρωση και λόγια που σε καθηλώνουν.

Απολαύστε το:

http://www.youtube.com/watch?v=_YT49ImNAwQ

Δε γράφω συχνά εδώ... αλλά είναι τέτοια η διάθεση που μου δημιουργεί αυτή η μελωδία που θέλω να τη μοιραστώ με όλον τον κόσμο!

Θέμα περιστάσεων η διάθεση. Και οι περιστάσεις φαίνεται να βοηθούν τελευταία!